(NRC- AGBP ৰ সাহিত্য বিভাগৰ দ্বাৰা অনুষ্ঠিত ২০১১ চনৰ ছুটী গল্প প্ৰতিযোগীতাত তৃতীয় পুৰস্কাৰ প্ৰাপ্ত )
ৰমাকান্ত শইকীয়া ৷ গাওঁখনত মানুহজন সকলোৰে পৰিচিত আৰু সকলোৱে তেখেতক, তেখেতৰ সহজ – সৰল স্বভাবৰ বাবেই ভাল পায় ৷ ৰমাকান্তৰ পত্নী সুবৰ্ন প্ৰভা তৃতীয় বাৰলৈ গৰ্ভাৱতী হোৱাৰ কথা জানিব পাৰি এদিন থোৰতে ক’লে, ‘বুজিছা’ এইবাৰ মই ছোৱালী এটিহে বিচাৰো, পুন্যলৈ ল’ৰা দু্টা আছে যেতিয়া দানৰ সুযোগটিনো এৰো কেলেই হে ?
এদিন সঁচাকৈয়ে ৰামাকান্ত আৰু সুবৰ্ন প্ৰভাৰ কোলালৈ এটি কন্যা আহিল ৷ পূৰ্ণিমাৰ পুৰঠ জোনটোৰ দৰে মূখখনিৰ কেঁছুৱাটি কোলাত লৈয়ে ৰমাকান্তই নাম থলে ‘পুতলা ৷সঁচাকৈয়ে পুতলা যেন কোনোৱা শিল্পীৰ নিখুট সৃষ্টি ৷
লাহে লাহে পুতলা ডাঙৰ হ’ল ৷ পুতলাই গাত চাদৰ মেৰিওৱাৰ আগতেই মাক সুবৰ্ন প্ৰভাৰ দুৰাৰোগ্য ৰোগত মৃতু হয় ৷ মাক নাইকীয়া ছোৱালীজনী মেট্ৰিক দেওনা পাৰ হোৱাৰ পাছত দেউতাকে আৰু দূৰৈত পঢ়াবলৈ মন নকৰিলে ৷ পুৰণা চিন্তাধাৰাৰে পৰিপুষ্ট ৰমাকান্তই ছোৱালীটিক ঘৰুৱা কাম – বন শিকাবলৈহে কনপেহীক সকিয়নি দিলে ৷ কনপেহী মানে ৰমাকান্তৰ আবিয়ৈ ভনীয়েক ৷ ডাঙৰৰ পৰা সৰুলৈকে সকলোৱে তেওঁক কনপেহী বুলিয়ে মাতে ৷ মাক নাইকীয়া ল’ৰা – ছোৱালী কেইটাক মাকৰ অভাৱ নোহোৱাকৈ ৰাখিছে কনপেহীয়ে ৷
এদিন , পুতলাৰ জীৱনৰ বিশটা বসন্ত পাৰ হ’ওঁতেই ৰমাকান্তই ছোৱালীটিৰ বিয়াৰ যো –যা চলাইছিল চুবুৰীয়া গাঁৱৰ ল’ৰা অমৰেন্দ্ৰ কলিতাৰ লগত ৷চাকৰী হিচাপে অমৰেন্দ্ৰই ভাৰতীয় সৈন্য বাহিনীত যোগ দিছিল কেইবছৰ মানৰ আগতে ৷ ঘৰলৈ অহাৰ চুটী মাত্ৰ এবাৰ ৷ গতিকে বিয়াখন বৰ খৰ –খেদাকৈয়ে হ’ল ৷
নতুন জী –জোঁৱাইয়ে আঠদিনৰ দিনা আঠমঙলা খোৱা নিয়মটো হৈ যোৱাৰ পিছদিনাই আহিল এটি চৰকাৰী খবৰ ৷ সীমান্তত যুদ্ধ লাগিছে , গতিকে অমৰে চাকৰিত যোগ দিব লাগে, মাত্ৰ তিনিদিনৰ ভিতৰত ৷ পৰহিলৈ পুৱাতেই অমৰ যাবগৈ ৷ পুতলাই একো বুজিব পৰা নাই ৷ এই সময়ত তাই দুখ কৰিব নে , সাহসী নাৰীৰ দৰে স্বামীক যুদ্ধলৈ পথিয়াব , এইবোৰ কথা বুজিব পৰাকৈ তাইৰ জ্ঞান বা অভিজ্ঞতা একোৱেই হোৱা নাই ৷ মাত্ৰ দহটা দিন অমৰৰ লগত থকাৰ পাছত , এঘাৰ দিনৰ দিনা পুৱাতেই অমৰ ৰাওনা হৈছিল কম্মক্ষেত্ৰ লৈ, তাৰ পৰা সতীথৰ সৈতে যাব লাগিব ৰণক্ষেত্ৰ কাগিললৈ ৷ পৰিয়ালৰ লোকৰ লগতে ওচৰ চুবুৰীয়াইও বিদায় দিলেহি অমৰক ৷ আৰু পুতলা ? কেনেকৈ চকুলো সম্বৰন কৰে পুতলাই ? তথাপিও মেধে ঢকা জোনটোৰ দৰেই পুতলাই সকলোৰে লগত সহজ হবলৈ চেষ্টা কৰিছিল ৷ কেতিয়াবা মনে মনে আঁৰ লৈ উচুপি উঠিছিল ৷
কাৰ্গিলত ভাৰত আৰু পাকিস্তানৰ মাজত তুমুল যুদ্ধ ৷ ৰেডিঅ’ আৰু টি –ভিৰ ওচৰত জুম ৷ পুতলাৰ কিন্ত সেই বোৰলৈ ভুক্ষেপ নাই ৷জিককেই বা হাৰকেই মানুহজন যেন নিৰাপদে ঘৰলৈ উভতি আহে ৷
এদিন , যুদ্ধৰ অন্ত পৰিল ৷ সগৌৰৱে ভাৰতীয় সেনা নিজ নিজ ঘৰল উভতি আহিল ৷ কেইবাজনো ল’ৰা শ্বহীদ হ’ল ৷ আৰু অমৰ ? অমৰৰ কোনো খবৰেই নাই ৷ বহুতো বিচাৰ –খোচাৰ হ’ল , অৱশেষত চকাৰৰ ফালৰ পৰা ঘোষনা কৰা হ’ল , অমৰেন্দ্ৰ কলিতা যুদ্ধত নিখোজ হ’ল’’ ৷ চৰকাৰী ঘোষনাৰ পাছত কোনে কি কৰিব পাৰে ? গোটেই ঘৰখন যেন কাঁহ –পৰি জীন গ’ল ৷আৰু পুতলা ? কি কৰিব পুতলাই ? অকলশৰে কোঠাটোত হুমুনিয়াহ আৰু চকুপানীৰ লগত তাই একাকাৰ হৈ গৈছিল ৷ যুদ্ধ বিগ্ৰহৰ কথা তাই একো বুজি নাপায় ৷ অমৰ বাৰু জীয়াই আছেনে ? আৰু যদি নাই ? তেন্তে , কপালত ৰ্সূয্যটো আঁকি দি মানুহজন কিয় বাৰু তৰাৰ দেশলৈ গ’লগৈ ? কপালত দগমগীয়া ফোঁট লৈ স্বামীলৈ বাটচাব , সেইকথা ৰমাকান্ত বা বয়সে গৰকী যোৱা কনপেহীয়েও নাযানে ৷পুতলাৰ ওচৰলৈ মাজে মাজে তাইৰ দেউতাক আৰু কনপেহী আহি থাকে ৷ ইমান মৰমৰ,আলসুৱা পুতলা জনীৰ মূখলৈ তেওঁলোকে চাব নোৱাৰে ৷ তাই বাৰু বিধৱা সাজিবনে নে কপালত দগমগীয়া ফোঁট লৈ স্বামীলৈ বাটচাব , সেইকথা ৰমাকান্ত বা বয়সে গৰকী য়োৱা কনপেহীয়েও নাযানে ৷
স্বামীৰ গৃহত এবছৰ থকাৰ পাছত , এদিন পুতলাৰ দেউতাকে তাইক দেউতাকৰ ঘৰলৈ লৈ আনিছল ৷ কথাটোত অমৰৰ ঘৰৰ মানুহেও আপত্তি কৰা নাছিল ৷ পিতৃগৃহত লাহে লাহে চাৰিটা বছৰ বাগৰি গ’ল ৷ ক্ৰমাৎ পুতলা আকৌযেন এজনী গাভৰু ছোৱালীলৈ পৰিনত হৈছিল ৷ আৰু অমৰ ? সৰুতে শুনা এটি সাধুৰ দৰে মাত্ৰ দহ দিনতে অমৰ দেহ –মনে বিয়পি পৰিছিল যদিও , লাহে লাহে যেন তাই সাধুটো পাহৰি গৈছিল ৷ আচলতে পাহৰিবলৈ তাই বাধ্য হৈছিল ৷ পুতলাৰ সৰুটো ককায়েক ৰঞ্জিতৰ বন্ধু ‘দিগন্তই’ পুতলাক বিয়াকৰোৱাৰ প্ৰস্তাব দিছিল ৷ ৰঞ্জিতে সৰুৰে পৰাই পুতলাক জানে ৷ আগত পৰি থকা গোটেই জীৱনটোত বুকুত জুই একুৰা বান্ধি লৈ ফুৰিবলৈ পুতলাৰ অপৰাধ কি ? সেয়ে দিগন্তই পুতলাৰ জীৱনলৈ এটি নতুন দিগন্ত হৈ আহিবলৈ বিচাৰিলে ৷ দিগন্তৰ এই প্ৰস্তাবত ৰমাকান্তই খুউৱ ভালপালে৷আৰু খুউৱ লৰালৰিকৈ গাঁওবুঢ়া আৰু গাঁৱৰ বয়োজেষ্ঠ সকলৰ সমৰ্থনত পুতলা আকৌ এবাৰ ক’ইনা হ’ল ৷ একেজনী ছোৱালী দুবাৰকৈ বিয়া দিয়াটো ৰমাকান্তৰ কাৰনে সৌভাগ্য নাছিল ৷ পুতলাৰ অকলশৰীয়া জীৱনটোৰ গতি এটি লাগক বুলিয়াই এই প্ৰচেষ্টা ৷
নতুন কইনাজনী ঘৰলৈ অনাৰে পৰা দিগন্তই আপ্ৰান চেষ্টা কৰিছে পুতলাক আনন্দত ৰাখিবলৈ ৷ দিগন্তৰ বিধবা মাকেও পুতলাক নিজৰ জীয়েকৰ দৰে আদৰি ললে ৷ আৰু পুতলা ?পুতলায়ো লাহে লাহে পাহৰি গৈছিল অতীতৰ উজাগৰী নিশা বোৰ ৷ স্মৃতিৰ এবুকু উমৰ মাজত পাৰহৈ যোৱা মৰম বোৰ টোপনি গৈছিল ৷পুৰনা ডায়েৰীৰ পাতত থকা স্মৃতি বোৰ সৰি পৰিছিল নিৰলে –নিৰবে ৷ কাৰো চকুত নপৰিলে , কোনেও অনুভৱ নকৰিলে ৷ তাৰ লগে লগে মৰমৰ উহঁ বিচাৰিফুৰা দুখন হিয়াই খকাখুন্দা লগালে , দুয়ো - দুয়োকে পাবৰ বাবে ৷ পুতলাই আকৌ প্ৰান পাই উঠিল ৷ নতুন ঘৰত তাই নতুন জীৱনৰ দুৱাৰ মেলিলে ৷
দিনবোৰ লাহে লাহে মাহ হ’ল ৷ নতুন ঘৰত পুতলাৰ ইতিমধ্যে কেবামাহো পাৰ হ’ল ৷ এদিন , পুতলাৰ অনুভৱ কৰিলে তাইৰ গৰ্ভত অন্য এটি প্ৰানৰ ,---- এটি অংকুৰ প্ৰথমে দিগন্ত তাৰ পাছত দিগন্তৰ মাকে জানিব পাৰি দিহা দিলে ,‘নতুন মানুহ এবাৰ ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ নিয়া ভাল হব ৷’ পিছদিনা পুৱাই দিগন্তই ওচৰৰ নতুনকৈ খোলা ৰ্নাচিংহ’ম খনলৈ পুতলাক লৈ গ’ল , স্ত্ৰীৰোগৰ বিশেষজ্ঞ ডাঃ চন্দন ফুকন এজন নাম থকা ডাক্তৰ ৷ গতানুগতিক পৰিক্ষা কৰি ডাক্তৰে নিমখ কমকৈ খাবা জিৰনি লৈ লৈ কাম কৰিবা , আদি উপদেশ দি পথাই দিলে ৷
পুতলাৰ আনন্দৰ সীমা নাইকীয়া হ’ল ৷ আকাশৰ কাঁচিজোন পুৰ হব ৷ নীলাৰ বহল বুকুত ফুলিব অযুত তৰাৰ মৌ মেল , পুতলাৰ আনন্দত দিগন্তয়ো সঁহাৰি জনাই বেৰত আঁৰি দিলে কনমানি এটিৰ ফ’টো এখন ৷ দেউতাক আৰু কনপেহীও মাজে মাজে আহি থাকিল ৷
এনেকৈয়ে পুতলাৰ গৰ্ভাৱস্হা সাতমাহ পুৰ নৌ হঁওতেই তাইক দেউতাক আৰু কনপেহী আহি লৈ গ’লহি ৷ নতুন মানুহ , প্ৰথমটো সন্তান মাকৰ ঘৰতে হোৱা ভাল ৷
পুতলা মাকৰ ঘৰত থকা সময়খিনিত দিগন্ত প্ৰতি শনিবাৰে আহে আৰু দেওৱাৰে যায়গৈ৷
আজি কালি পুতলা বৰকৈ বাহিৰলৈ ওলোৱা সোমোৱা নকৰে ৷ নতুন মানুহ পেটে পেটে ভয়ো নলগা নহয় ৷ মনত বুজা –নুবুজাৰ অনেক কথা ৷কোনখিনি কথা কিমানলৈ স্বাভাবিক ,কিমান খিনিলৈ অস্বাভিক হয় পুতলাই নাজানে ৷ সকলোবোৰ ভগৱান আৰু কনপেহীৰ ওপৰতে নিৰ্ভৰ ৷
যোৱানিশাৰে পৰা পুতলাৰ গাতো কিবা ভাল লাগি থকা নাই ৷ মনটোও কিবাখন কৰি আছে ৷আঠ মাহত সোমোৱাৰে পৰা কনপেহীয়ে বাৰে বাৰে সকিয়াই আছে , একো কথা লুকুৱাই নথবি , মোক কৈ দিবি , কিন্তু পুতলাই আজি পুৱাৰে পৰা মন কৰিছে , কনপেহীয়ে আজি পুতলাক একোকথা কোৱাৰ সুযোগ দিয়া নাই ৷ পুৱাৰ জলপানো ‘কোঠাতে খা বুলি কৈ মানুহজনী সাউৎকৈ ওলাই গ’ল ৷ ককায়েক দুটাও কামলৈ কেতিয়া গ’ল তাই গমকে নাপালে ৷ দুপৰীয়া হ’লহি দেউতাকেও মাত এষাৰ দিয়া নাই , আৰু তাইনো দেউতাকৰ ওচৰলৈ কেনেকৈ যায় , আজি পুৱাৰে পৰা দেউতাকে আগবাৰাণ্ডাত বহি কাৰোবাৰ লগত কথা পাতি আছে ৷ কিবা যেন হৈছে ৷ কিন্তু কি হৈছে ? দুপৰিয়া ভাত খাওঁতে পুতলাই তললৈ মূৰ কৰি ভাত খাই থকা পেহীক সুধিয়ে পেলালে , পেহী আজি ঘৰত কিবা হৈছে নেকি ? ইমান নিমাও – মাও লাগিছে , তুমিও বৰকৈ কথা পতা নাই ,৷ ভাতৰ কাঁহি – বাতি কেইটা সামৰি দীঘল হুমূনিয়াহ এটাৰে কনপেহীয়ে ক’লে, ‘তই হবলা ধৰিব পাৰিলি মই তোক ক’লোৱেই হেতেঁন , ক’বতো লাগিবই ৷ কনপেহী ৰ’ল ৷ পুতলাই আৰু ধৈয্য ধৰিব নোৱাৰিলে ৷ নৰবা পেহী কি হৈছে কোৱা , ৷ পেহীয়ে মনতে কথাবোৰ কৰ পৰা আৰম্ভ কৰিব জুকিয়াই ল’লে আৰু কলে , ‘কুমলীয়া বয়সতে বহুত সহিলি অ ,আই ৷ ভগবানে আৰু থৈছে , আৰু সহিব লাগিব ৷ সৰুতেই মাৰক হেৰুৱালি , বিয়া দিলো হ’ল সেইয়া , সেমেকি উঠা চকুহাল চাদৰৰ আগটোৰে মোহাৰি পেহীয়ে আকৌ ক’লে , ‘চাপৰিলে মেঘ নেৰাই , বুজিছ ৷ ঘৰখনৰ আটাইবোৰ মানুহে যেতিয়া ল’ৰাটোক আনিবলৈ ভগৱানক খাটনি ধৰিছিলো তেতিয়া তেওঁ চকু মুদি থাকিলে , আৰু আজি অত, বছৰৰ মূৰত হেৰোৱা ল’ৰাটো উভটি আহিছে ৷ ‘পুতলাৰ চকুদুটা ডাঙৰকৈ মেলখাই গ’ল ৷ হেৰোৱা ল’ৰা ------ অমৰ , তাইৰ মূখেৰে একো শব্দ নোলাল , অবাক হৈ পেহীলৈ চালে ৷
‘অঁ’ অমৰ উভতি আহিছে ৷ যুদ্ধত তাৰ মৃত্য হোৱা নাছিল ৷ পাকিস্হানী সেনাই তাক বন্দী কৰি লৈ গৈছিল ৷ ভাৰতত বন্দীকৰি থোৱা সৈন্যক মোকলাই দিয়াত আমাৰ ল’ৰাহঁতকো এৰি দিলে ৷ কালি ৰাতি সি ঘৰ পালেহি ৷ তাৰ লগত তোৰ এৰা এৰিও হোৱা নাই , সি মৰাও নাই আৰু তোৰ পুনৰ বিয়া হোৱাৰ কাৰণে সি কাইলৈ মেল চপাইছে ৷ তোৰ দেহাটো এনেকুৱা কাৰণে মেলখন আমাৰ ছোতালতে হব৷কনপেহীয়ে কথাখিনি কৈ হুক্ –হুকাই কান্দি পেলালে ৷ যন্তৰ দৰে পুতলা কেতিয়া কেনেকৈ আহি বিচনা পালে তাই নাজানে ৷ তেনেকৈয়ে গধুলি হ’ল ৷ ৰাতিৰ সাজ ভাতো নাখালে ৷ ঘৰৰ কোনেও তাইক নজগালে ৷
যেতিয়া তাই সাৰ পাইছিল , তেতিয়া হয়তো ৰাতি দুভাগ ৷ সৰুতে তাই যেতিয়া মাজনিশা সাৰ পাইছিল ৷ তেতিয়া বৰ ভয় লাগিছিল আৰু মাকৰ বুকুত কুচিমুচি সোমাই আকৌ টোপনি গৈছিল ৷ কিন্তু আজি তাইৰ সমূলি ভয় লগা নাই ৷ তাই ভয় লাগিছে এই পুৱাটোলৈ ৷দিনৰ পোহৰলৈ আজি তাইৰ ভয় লাগিছে ৷উস কিযে হৈ গ’ল ; পুৱে ঢলফাট দিয়ালৈ তাই পুনৰ টোপনি গৈছিল ৷
কনপেহীৰ মাতত তাই সাৰ পালে ‘৷পুতলা’ কালিও ভাত খোৱা নাই , গাটো ধুই গৰম ভাত দুটামান খাই ল , ৷ মেলৰ মানুহ পাইহিহে লাগে ৷ কৈ কৈ কনপেহী ওলাই গ’ল পুতলাৰ চকুলৈ চাবলৈ যেন আজি তেঁওৰ সাহস নাই ৷ দেউতাকো কালিৰে পৰা তাইৰ ওচৰলৈ অহা নাই ৷ সৰুৰে পৰা পুতলাই ডাঙৰৰ কথা অমান্য কৰা নাই ৷ আজিও তাই এটি বাধ্য শিশুৰ দৰে কনপেহীৰ মতে সকলো কৰি গ’ল ৷
পুৱা নটা মান বজাত এজন এজনকৈ মেলৰ মানুহ আহি ৰমাকান্তৰ আগ চোতালত গোট খালেহি ৷ কনপেহীৰ ওচৰতে মুঢ়া এটাত পুতলা বহিছে ৷ বহাৰে পৰা তাই তলমূৰ কৰি আছে ৷ এবাৰ তাই তলমূৰ কৰাৰ পৰাই অমৰৰ ভৰি দুখন দেখিলে ৷ তাই গাটো জাৰ লাগি গ’ল ৷ এই দুটা ভৰিচুই তাই অমৰক যুদ্ধলৈ যোৱাৰ সময়ত সেৱা কৰিছিল ৷ মাজতে এবাৰ দিগন্তৰ মাতটোও শুনিলে ৷
প্ৰায় পোন্ধৰ বিশজন মান মানুহে চোতাল ভৰি পৰিলে ওচৰৰ মানুহৰ ঘৰতো মেলশুনিবলৈ জীয়ৰী –বোৱাৰীয়ে ভীৰ কৰিলে ৷ মেল আৰম্ব হ’ল ৷ প্ৰথমে পুতলাৰ দেউতাক থিয়হৈ হাতযোৰ কৰি আৰম্ভ কৰিলে , ‘‘মই অশিক্ষিত মানুহ , যুদ্ধত হেৰোৱা ল’ৰা এটা যে পাঁচ বছৰৰ পাছত উভতি আহিব মই ভাবিৱ পৰা নাছিলো ৷’’ আইন কানুনৰ কথাও নিচেই নাজানো ৷ বাপেকটো হৈ ছোৱালী জনীৰ অকলশৰীয়া জীৱনটো মই সহ্য কৰিব পৰা নাছিলো ৷, শেষৰ কতাকেইটা থোকা –থোকি মাতেৰে কৈ ৰমাকান্ত বহিল ৷ এজন এজনকৈ দিগন্ত আৰু অমৰে নিজ নিজ মন্তব্য দাঙি ধৰিলে ৷ কিন্তু পুতলা , পুতলা তলমূৰকৈ বহিল যি বহিল ৷ তাইক লাগে বিচাৰৰ শেষ মন্তব্য ৷ এইখন চোতালতে ধূলি – বালি খেলি ডাঙৰ হ’ল ৷ দুবাৰকৈ কইনা সাজি এইখন চোতালৰ পৰাই ওলাই গ’ল , আৰু আজি পত্নীৰ ভাগ হ’ব , পুতলাৰ ভাগ হ’ব ৷ পুতলাক যেন কিবা এটাই ক্ৰমাৎ গ্ৰাস কৰি আহিছে ৷ বহি থকাৰ শক্তিকনো যেন শেষ হৈ আহিছে ৷ এনেতে , গাওঁ বুঢাই থিয়হৈ ৰায় দিলে , পুতলাৰ দ্বিতীয় বিৱাহ আমাৰ সকলোৰে সমৰ্থনতে হৈছিল ৷ অমৰ যে এদিন উভতি আহিব সেইকথা আমি সেই সময়ত ভবাই নাছিলো ৷ যিহেতু পুতলাৰ পূৰ্বপতি অমৰেন্দ্ৰ জীৱিত , গতিকে পুতলা প্ৰসবৰ পাছত অমৰৰ ঘৰলৈ যাবগৈ লাগিব ৷ লগে লগে দিগন্তই চিঞৰি উঠিল , ‘নহব , পুতলা মোৰ পত্নী , তাই গৰ্ভত মোৰ সন্তান আছে ৷ গতিকে ----- ,৷ মেলত এটি মৃদু গুন গুননিৰ সৃষ্টি হ’ল , কিছুপৰ ভাবি গুনি গাঁওবুঢাই ক’লে , ‘হওঁতে দিগন্তৰ কথাটোও নোহোৱা নহয় , সন্তানটিৰ পিতৃ দিগন্তহে , গতিকে সন্তানটি কিছু ডাঙৰ হোৱাৰ পাছত পুতলাই স্ব –ইচ্ছাৰে সন্তানটি দিগন্তক গতাই দিব লাগিব ৷’’
উস্ ; পুতলাই আৰু শুনিব নোৱাৰে ৷ সকলোৱে মনৰ কথা কৈছে ৷ কিন্তু কোনোৱাই যদি জানিবলৈ বিচাৰিলে হেতেঁন পুতলাৰ মনৰ কথা ৷ পুতলাই কি বিচাৰে ৷
পুতলাই আজি মুক্তি বিচাৰে ৷ তাই আজি অনুভব কৰিছে তাই যেন গোতেই জীৱনটো সূতা এডালৰ আগ এটাত ওলমি আছে , আৰু সূতাডালৰ আনটো মূৰত কোনোবা অদৃশ্য শক্তিয়ে ধৰি নচুৱাই আছে ৷ কিয় বাৰু তাইৰ নাম পুতলা হ’ল ? তাই আৰু নাচিব নোৱাৰে তাই অবশ হৈ পৰিছে ৷ তাইৰ মাকলৈ কালিৰে পৰা বৰকৈ মনত পৰিছে ৷মাকৰ বুকুত সোমাই টোপনি যাবলৈ তাইৰ আজি মন গৈছে ৷ অ তাই মাকৰ কোলাত শুই পৰিব ৷ মাকৰ কোলাতকৈ আৰু নিৰাপদ ঠাই কি হ’ব পাৰে ? হৰ্থাৎ পুতলাৰ মূখৰ পৰা ‘মা অ ’ বুলি এটা চিঞৰ ওলাল আৰু তাই মূঢ়াটোৰ পৰা বাগৰি পৰিল , নিমিষতে হুৱা –দুৱা লাগিল ৷
লগে লগে পুতলাক নাৰ্চিং হোমলৈ অনা হ’ল ৷ডাঃফুকনে পৰিক্ষা কৰি ক’লে “অৱস্থা বৰ ভাল নহয় ৷সোনকালে অপাৰেশ্বন কৰিব লাগিব ৷”অপাৰেশ্বন কক্ষৰ বাহিৰত কনপাহী, দিগন্ত আৰু পুতলাৰ দেউতাক ৰৈ আছে ৷কিছু আঁতৰত অমৰ অকলে ৰৈ আছে ৷অপাৰেশ্বন হৈ গ’ল ৷কোলাত কেঁছুৱা এটি লৈ নাৰ্চ এগৰাকী ওলাই আহিল ৷লগত ডাঃফুকন ৷ “ল’ৰা এটা জন্ম হৈছে ৷”তললৈ মূৰকৈ ডাক্তৰে ক’লে ৷সকলোৱে ডাক্তৰলৈ চালে ৷ “পুতলা ?পুতলা কেনে আছে ?” দিগন্তই প্ৰায় চিঞৰিয়েই শুধিলে ৷ডাক্তৰে মূৰজোকাৰি ক’লে “নাই পুতলাক বচাব পৰা নগ’ল ৷গৰ্ভাৱস্তাত মনত প্ৰচণ্ড ভয় আৰু আঘাট পোৱাত পুতলা মানসিক ভাৱে ভাগি পৰিছিল ৷তাইৰ জ্ঞান আৰু ঘুৰি নাহিল ৷তাই টোপনি গ’ল ৷তাই চিৰদিনলৈ টোপনি গ’ল ৷”কনপেহীয়ে কেঁছুৱাটি সাৱতি চিঞৰি উঠিল, “আমাক ক্ষমা কৰ আই আমাক ক্ষমা কৰ ৷”ৰমাকান্তই হাতযোৰ কৰি হুকহুকাই কান্দি কান্দি ক’লে “ভগৱান ,তুমিহে উচিৎ বিচাৰ কৰিলা ছোৱালীটিক অৱশেষত শান্তি দিলা ৷”
বিঃদ্ৰঃ-পুতলাৰ জীৱন কাহিনী উপন্যাসৰ দৰেই মনোৰম যদিও ই এটি জীয়া বাস্তৱ ৷
No comments:
Post a Comment