CONTROL ON CHILDREN – HOW I FEEL.

Dr. G. C. Phukon                                                                                                                              Chief Medical Officer                                                                                                                            A.G.B.P; NEEPCO ltd. One of my friend once asked me which is the right way of imparting control on  children , the strict control which our parents used;  or  the way of love and affection where there is  no place for strictness. I told him,  the path in between, is the best and most effective. This is what I again feel, after seeing  videos  of the drunken girls in streets of Assam. It is not a  topic for spicy gossip or a TRP maker,  but should make us think where our moral value stands ! These news are becoming a cause of panic for the parents having teenage children. Such activities were out of imagination even for the boys at our times.  Probably it was because of the fear of punishment from the guardians or teachers, most importantly the respect  induced by this. News of manhandling teachers by students also becoming usual affair at recent times . In a country where teachers were considered next to God , such things were beyond imagination few years back. Of course some of the teachers are also failing to maintain the sanity of the profession .It is because they don't fear the teachers as they are not allowed to punish student physically. As parents are we not  responsible for such bizarre behaviour of the children ? Are we not becoming too kind to them and unable to become tough even after their gross mistake ? Let me share few incidences I had in my school days. Around the 'Magh Bihu 'season cock fights are held every Sunday in a field some distance away from our home. One day,  out of sheer curiosity,  one of my friend and I went there. Suddenly we found the in charge of the police station in front of us, scolding us with a raising baton in his hand. We just fled away from there with the fear of punishment to come from our parents after receiving this news from the police officer. Almost three to four days we passed with mental agony but thanks to the officer that he did not report it. At that time we could not understand what was wrong . But later we could know that the  ground was not only a place of  cock fight but  also of liquor and gambling. After that we never had the courage to go there. It is because we had a fear to our parents because of the strict punishment they use to apply. It does not mean that they had less love to their children than we have now. Secondly the role played by the police officer also to be appreciated. Now a days we the people becoming escapist . We are not ready to take responsibility of saying something to other's children after seeing him wrong, because we are afraid of  probable reaction  from the young generation as well as their parents. I can remember, during my schooldays I never use to report to my parents  about any punishment if given to me . Because If I say that I was punished than my father use to ask why and  punish me  again for the same fault. But now a days it is seen that many of the  parents charges the school authority why they have given punishment to his child even though the child  has committed  a serious  mistake. Today’s  child smart enough to grab this opportunity, hence becoming more daring, and are going far enough to do things , which may even lead to legal issues Every parent love their children but it should not be exposed to the extent that he or she stops caring them. In our times anybody and everybody who knew us were our guardians. So we had to be careful not only from our own parents but also from the those people. This is missing now. People are becoming so selfish that they think that just their children  should be alright,  no matter whatever  happens to a child of the neighbor. This is not a healthy sign. We must not forget that good nature nurtures only in good environment. To give a healthy environment we must keep our eyes open , and share our part of responsibility as a social being.  ECONOMIC condition of people now a days have improved dramtically. Few years back, buying a new bicycle for a middle class person was much more difficult than buying a motorbike today. Without considering the necessity we are providing a bike and mobile phones to our teenage children .Most of time these are being mis-utilized .  Before providing such gadgets and conveyances, we must consider the actual requirement. Requirement of a bicycle should not be fulfilled  by a motorbike . Irrational demands should better not to be fulfilled,  because desires have no limit. Some dreams of theirs must  be left for the children  to   fulfill by themselves, so that they can improve themselves so as to achieve such goals. We should somehow make them realise how much effort, dedication and hard-work  is required to  get something  he or she wants. If a child knows that his or her parent is leaving behind huge property, he or she will never try to make him or herself fit to earn something he requires to live comfortably, rather he will not hesitate to spend, rather waste,  the inherited  property without giving a single thought. So it is said that a property lasts for three generations. The first earns it hard , second see the effort and also tries to add little without that much of effort as the first one, the third do not realize these and wastes it. So I feel We must make our children rich in education , morality but not with cash or wealth. To  sum up, I want to emphasis on these points :-    1 . We should be kind and friendly to our children but in times we must show toughness so that they must have a fear in mind which prevent them following a wrong path. 2 . Teachers should have right of punishment but it must not be severe .Teachers also should maintain the dignity of the profession and should not consider it to be a mere way of earning.    3 . Children should not be influenced by affluence,  but should be kept at par with average children particularly this should be kept in mind while fulfilling their needs. 4 . We must keep vigil not only to our own children but also to others. We must not hesitate to stop others from doing wrong,  as we do to our own child .Combined effort of all only can make the society healthy.    5 . Children are more influenced by what they see in their homes so parents must be careful in their activities at home. They should act accordingly what they want their children should do.    6 . Criticising others particularly teachers in front of children is dangerous .    7 . We must monitor our children about their movements, friend circle, behavioural changes etc so that timely correction may be done .    8 . Use of internet needs proper monitoring without which it is a dangerous gateway.  These are some ideas that has come to mind regarding bringing up our children. Others may or may not agree   or may have better ideas .Sharing them will be appreciated. At last I must say, everything is to be done with love and care as far as possible so that it should not hurt them to the extent that they should think us as enemies. Tough action is only advisable when the path of affection fails totally.

পৃথিবীৰ স্বাধীন নাগৰিকৰ জ্ঞাতাৰ্থে

হেমন্ত চাংমাই

কেৱল নিষেধাজ্ঞা জাৰি কৰা এখন দেশৰ মই

নিৰ্যাতিতা নাগৰিক ৷ সমস্যা বুলি কোনো কথা নাই

এইখন দেশত ৷ নিষেধাজ্ঞা জাৰি কৰিলেই

সকলো সমস্যা মুহূৰ্ততে সমাধান ৷

সত্যৰ নামত শপত খোৱাটো ইয়াত নিষিদ্ধ

মূৰ তুলি কথা কোৱাটো নিষিদ্ধ

মুকলি ঠাইত সভা পতা নিষিদ্ধ

ৰাজপথত শোভাযাত্ৰা কৰা নিষিদ্ধ

বুকু উদঙাই কথা পতা নিষিদ্ধ

মুক্ত কন্ঠে গান গোৱা নিষিদ্ধ

মুকলি ভাৱে ফুৰা চকা কৰা নিষিদ্ধ

মটৰ বাইকত দুজন উঠা নষিদ্ধ

বজাৰ সমাৰত দৰ দাম কৰা নিষিদ্ধ

দুৰ্নীতিৰ প্ৰতিবাদ কৰা নিষিদ্ধ

চোৰক চোৰ বোলা নিষিদ্ধ

ডকাইক ডকাইত বোলা নিষিদ্ধ

মহামাৰীত চিকৎসা বিচৰা নিষিদ্ধ

বানপানীত ৰিলিফ বিচৰা নিষিদ্ধ

বাতৰি কাকতত সঁচা লিখা নিষিদ্ধ

ৰজা ঘৰত বিচাৰ বিচৰা নিষিদ্ধ

ভোকত ভাত বিচৰা

পিয়াহত পানী বিচৰা

সুখৰ দিনত হঁহা

দুখৰ দিনত কন্দা

এই সকলোবোৰ ইয়াত এতিয়া নিষিদ্ধ ৷

কেৱল নিষেধাজ্ঞা জাৰি কৰা এইখন দেশত

বন্দুক বাৰুদেৰে পোহ পাল দিয়ে স্বাধীনতা

টেটুত চেপি বিৰাজ কৰোৱা হয় শান্তি ৷ 

হে পৃথিৱীৰ স্বাধীন নাগৰিক

কেৱল নিষধাজ্ঞা জাৰি কৰা এখন দেশৰ

নিৰ্যাতিতা নাগৰিক হিচাবে

এইখিনি কথা

তোমালোকৰ জ্ঞাতাৰ্থে অবগত কৰিলোঁ ৷

এন. আৰ. চি কুইজ

হাফপৰ্দা

(১৮ মাৰ্চ’ ২0১১ ত , NRC- AGBP ৰ  সাহিত্য বিভাগৰ দ্বাৰা আয়োজিত ‘ কবিতাৰ এসন্ধ্যা’ অনুস্থানত পাঠ কৰা কবিতা )

হাফপৰ্দা আছেনে তোমাৰ? জিঞা পাখিহেন কাপোৰৰ এক দশমিক দুই শূণ্য মিটাৰৰ সঠিক মাপৰ এখন পৰ্দা ৷ বগলী পাখি হেন বগা ঢকঢকীয়া ৷ আভিজাত্যৰ চাপ গৰকি অহা এখন পৰ্দা আৰিবা---

খিৰিকিৰ পদাৰ আধা জোখত

আৰি দিবা তোমাৰ কোঠাবোৰত ৷

নালাগে     দাঙি চাব ৷

ভিতৰৰ পৰাই চোৱা ৷ মন গৈছে যদি

বাহিৰৰ পৰা ?    কোনেও নেদেখে তোমাক

ঢাকি ৰাখিব তোমাৰ আধা ছবি ৷

কোনে আজিকালি উদং কৰি বিলায়

নিজৰ ধন, প্ৰম অঠবা মানৱীয়তা

সকলোতে কেৱল ছান কাঢি খোৱা নীতি  ৷

মইও আৰিছো এখন পৰ্দা ৷

যিয়ে বাহিৰৰ ৰদ বতাহ ভাগ কৰে আধা অধা ৷

যাৰ আৰত গঢি তোলো

মানুহৰ সৈতে সীমিত ঘনিয্ঠতা ৷

ই সু্ৰক্ষিত কৰে ভিতৰৰ বতাহ

সাময়িক কিছু পৰচৰ্চা

ইপাৰ-সিপাৰ দেখা আস্বাদানৰ আৰত

সুৰক্ষিত কৰো ঘৰৰ গোপনীয়তা ৷

হাফপৰ্দা হাফপৰ্দা

উদং কৰি চাবলৈ লাগে লাজ

সেয়েহে,হাফপৰ্দা

আধুনিকতাৰ অন্য সাজ ৷

                                                                                 
                                                 - বৰ্ণালী চেতিয়া গগৈ -

ভ্ৰষ্ট দেৱতা

অভিজিত কলিতা

(NRC- AGBP ৰ সাহিত্য বিভাগৰ দ্বাৰা অনুষ্ঠিত২০১১ চনৰ  ছুটী গল্প প্ৰতিযোগীতাত  প্ৰথম    পুৰস্কাৰ প্ৰাপ্ত )

                 হঠাতে তেজ এসোঁতা মূৰলৈ উজাই যোৱা যেন লাগিল  শ্যামলীৰ | কাণ দুখন গৰম গৰম হৈ গ’ল, নাকৰ পাহিত এটোপ ঘাম বিৰিঙি উঠা যেনো লাগি্ল তাইৰ | নপঢ়ো নপঢ়ো বুলি ভাবিও, চাবি দিয়া পুতলাৰ দৰে তাই বাতৰিটো পঢ়িব ধৰিলে | কাকত খনৰ দ্বিতীয় পৃষ্ঠাত চপা হৈছে খবৰটো, ছবিৰে সৈতে| “ কাজিৰঙাৰ বিলাসী ৰিজৰ্টত কম বয়সীয়া ছোৱালীৰ স’তে ধৃত  ভাৰত  চৰকাৰৰ উচ্চ পদস্থ বিষয়া” | লগতে প্লাবনৰ ছবি, দুজন পুলিচে দুফালৰ পৰা ধৰি আছে| সি ৰুমালেৰে মুখখন লুকুৱাবৰ চেষ্টা কৰিছিল ছাগে | পুলিচ এজনে জোৰকৈ মুখ খন উলিয়াই দিছে|  মুখ খন ঢাকি থাকিলেও তাই তাক ঠিকেই চিনি পালেহেঁতেন | তেনেকুৱা উজ্জল চকু তাৰ বাদে আৰু আন কাৰ থাকিব পাৰে| অলপ বয়সৰ চাপ পৰিছে , কিন্তু  একেই আছে সেই বুদ্ধিদীপ্ত চকু,  ৰ’দত জিলিকি থকা তাৰ শুভ্ৰ মুখ, তাৰ জোখতকৈ অলপ বেছি পুৰুষ পুৰুষ লগা ব্যক্তিত্ব | সাংবাদিক জনে বৰ আবেগিক বাবে ৰিপৰ্টিং কৰিছে- শ্যামলীয়ে পঢ়িবৰ চেষ্টা কৰিলে  “ এই বিলাসী ৰিজৰ্টখনত বিষয়া জনে আগতে বহুবাৰ এনে কাৰ্য্যত লিপ্ত হোৱা স্থানীয় লোকৰ চকুত পৰিছিল| এইবাৰ তেঁও তাত সোমাওতে ওচৰৰ ৰাইজে ৰিজৰ্ট খন বেৰি ধৰে আৰু তেওক ওলাই আহিবলৈ বাধ্য কৰে| তেঁও সেই সময়ত সম্পুৰ্ণ সুৰামত্ত অবস্থাত আছিল , আৰু তেঁও ৰাইজক অশ্লীল ভাষাৰে গালি পাৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে | লগে লগে  ৰাইজ উত্তেজিত হৈ  তেওক লপা থপা দিয়াৰ লগতে ৰিজৰ্ট খনৰো যঠেষ্ট ক্ষতিসাধন কৰে| ইতিমধ্যে ৰাইজে পুলিচক খবৰ দিয়াত পুলিচে আহি পৰিস্থিতি নিয়ন্ত্ৰণ কৰে আৰু শ্ৰীপ্লাবন বৰঠাকুৰক জেল হাজোতলৈ প্ৰৰণ কৰে| উল্লেখযোগ্য যে,  লগত উদ্ধাৰ হোৱা ছোৱালী  জনী এটি দুখীয়া পৰিয়ালৰ আৰু তাতোতকৈ  তাৎপৰ্য্যপুৰ্ণ কথা যে ছোৱালীজনী আপ্ৰাপ্তবয়স্ক; অবশ্যে পুলিচে ছোৱলীজনীকো নিজৰ জিম্মাত লয়|”  শ্যামলীৰ ওকালি অহা যেন লাগিল | ছি: | যেনেতেনে তাই বাতৰিতোৰ পিছৰ অংশ পঢ়াৰ চেষ্টা কৰিলে | “ পুলিচে ইতিমধ্যে অনুসন্ধান কৰি, ছোৱালী জনীক যোগাৰ কৰি দিয়াৰ অভিযোগত  গুৱাহাটীৰ মন্মথ ডেকা নামৰ এজন ঠিকাদাৰকো গ্ৰেপ্তাৰ কৰে| পুলিচৰ জেৰাত সকলো কথা স্বীকাৰ কৰি মন্মথ ডেকাই কয় যে ‘ তেও এই বিভাগটোৰ এজন ঠিকাদাৰ হিচাপে কাম পাবৰ কাৰণে ছোৱা্লী জনী যোগাৰ কৰি দিয়াতো সত্য| তেও আৰু কয় যে শ্ৰীবৰঠাকুৰৰ লগত  কাম টো দিয়াৰ বিনিময়ত এনেকুৱা সুবিধা দিব লাগিব বুলি আগৰ পৰাই বুজাপৰা আছিল| তেও আগতেও বহুবাৰ শ্ৰীবৰঠাকুৰক এনে কাম কৰি দিছে বুলিও ডেকাই  নিজৰ স্বীকাৰোক্তিত কয়|”  আৰু পঢ়িব নোৱাৰিলে তাই ,তাৰ মানে সি সদায়? কিয় এনে কৰিলে সি?  দুয়ুহাতেৰে মুৰতো খামুছি , স্থানুৰ দৰে বহি ৰ’ল শ্যামলী| 

খোৱামেজত

(১৮ মাৰ্চ’ ২0১১ ত , NRC- AGBP ৰ  সাহিত্য বিভাগৰ দ্বাৰা আয়োজিত ‘ কবিতাৰ এসন্ধ্যা’ অনুস্থানত পাঠ কৰা কবিতা )

খোৱামেজত তোৰ বাবে চকী পাৰি থৈছো

সৌকন তই ভালপোৱা কুড়ি মাছৰ জোল

ফলা মগুমাহ দি বৰ যতনকে বনাইছো ৷

চকীখনত থৈ দিছো এটা মোলায়েম কুচন

আৰু এইখন তোৰেই পুৰণা গামোচা

মুখ-হাতখন ধুই মুচিব পৰাকৈ

সমুখৰ চকীখন মোৰ বাবে

মোৰ দুচকুত চকু থৈ তই হাঁহিবি

শুকান বালিচৰ জীপাল কৰিবি

পিছে তই বাৰু ইমান পলম কৰিছ কিয়?

আগতেতো সময়ৰ হেৰ-ফেৰ নকৰিছিলি কেতিয়াও

অলপ মান খৰখেদা কৰ

তোৰ গাৰ গোন্ধটোৱে যে মোক বাৰুকৈয়ে আমনি কৰিছে ৷

                                                                                                      
                                                                                               -- প্ৰণামী গোস্বামী --

চুনামি

(১৮ মাৰ্চ’ ২0১১ ত , NRC- AGBP ৰ  সাহিত্য বিভাগৰ দ্বাৰা আয়োজিত ‘ কবিতাৰ এসন্ধ্যা’ অনুস্থানত পাঠ কৰা কবিতা )

সৌ সিদিনা চহৰ খনে অন্তিমবাৰৰ বাবে শুইছিল

সাগৰখন সেই প্ৰথম দেখাৰ দৰেই আছিল

গভীৰ নীলা,

যাৰ নিলীমতাত, বিস্তীৰ্ণ বিশালতাত

ডুবিব খোজে সকলোৱে ৷

চহৰখনে নাজানিছিল এইয়াই তাৰ শেয ৰজনী বুলি ৷

হঠাত যেন প্ৰচণ্ড হাতুৰিৰ কোৱত

চপৰা চপৰে খহিব ধৰিল

মেঘ ,সপোন আৰু সপোন ৷

নেগুৰ ছিগা কোৱাল সুতত,

উটিব লাগিল আশাৰ সেউজীয়া মহোৎসৱ ৷

কাণ তাল মৰা চিঁঞৰ আৰ্তনাদত

ক’ত শত আকুতি

জীয়াই থকাৰ হেপাহ ৷

উটি অহা হেঁপাহৰ ঘৰখনত কেচুৱাৰ কান্দোন ৷

নিমিষতে ছিন্ন ভিন্ন হল সপোনৰ তাঁতশাল ৷

পানীৰ সোঁতে সোঁতে উটি ভাহি গৈ থাকিল

----- সভ্যতাৰ চানেকি  ৷

হায় !

জীৱ শ্ৰেষ্ঠ মানুহ,

প্ৰকৃতিৰ কাষত তুমি কিমান অসহায় !

বিজ্ঞান প্ৰযুক্তিৰে বিশ্বৰ দৰবাৰত

দপ দপাই থকা এই সভ্যতা ,

কিমান অসহায় !

প্ৰকৃতি তোমাৰ কাষত ?

সেয়ে আজি এনেকৈয়ে গৃহীত হওক

দুখৰ শোকৰ এক ৰাজহুৱা প্ৰস্তাৱ ৷

                                                                   ---নিজৰা গগৈ---

NRC - ৰ উদ্যোগত হোৱা খেলধেমালি আৰু অন্যান্ন অনুষ্ঠান