চুনামি

(১৮ মাৰ্চ’ ২0১১ ত , NRC- AGBP ৰ  সাহিত্য বিভাগৰ দ্বাৰা আয়োজিত ‘ কবিতাৰ এসন্ধ্যা’ অনুস্থানত পাঠ কৰা কবিতা )

সৌ সিদিনা চহৰ খনে অন্তিমবাৰৰ বাবে শুইছিল

সাগৰখন সেই প্ৰথম দেখাৰ দৰেই আছিল

গভীৰ নীলা,

যাৰ নিলীমতাত, বিস্তীৰ্ণ বিশালতাত

ডুবিব খোজে সকলোৱে ৷

চহৰখনে নাজানিছিল এইয়াই তাৰ শেয ৰজনী বুলি ৷

হঠাত যেন প্ৰচণ্ড হাতুৰিৰ কোৱত

চপৰা চপৰে খহিব ধৰিল

মেঘ ,সপোন আৰু সপোন ৷

নেগুৰ ছিগা কোৱাল সুতত,

উটিব লাগিল আশাৰ সেউজীয়া মহোৎসৱ ৷

কাণ তাল মৰা চিঁঞৰ আৰ্তনাদত

ক’ত শত আকুতি

জীয়াই থকাৰ হেপাহ ৷

উটি অহা হেঁপাহৰ ঘৰখনত কেচুৱাৰ কান্দোন ৷

নিমিষতে ছিন্ন ভিন্ন হল সপোনৰ তাঁতশাল ৷

পানীৰ সোঁতে সোঁতে উটি ভাহি গৈ থাকিল

----- সভ্যতাৰ চানেকি  ৷

হায় !

জীৱ শ্ৰেষ্ঠ মানুহ,

প্ৰকৃতিৰ কাষত তুমি কিমান অসহায় !

বিজ্ঞান প্ৰযুক্তিৰে বিশ্বৰ দৰবাৰত

দপ দপাই থকা এই সভ্যতা ,

কিমান অসহায় !

প্ৰকৃতি তোমাৰ কাষত ?

সেয়ে আজি এনেকৈয়ে গৃহীত হওক

দুখৰ শোকৰ এক ৰাজহুৱা প্ৰস্তাৱ ৷

                                                                   ---নিজৰা গগৈ---